bihüdud

sif. <fars. bi. . . və ər. hüdud> Hüdudsuz, nəhayətsiz, ucsuz-bucaqsız. Dəryayi-bihüdud idi çərxi-zümürrüdin; Könlüm misalı mövczənü biqərar idi. M. H.. // Hədsiz, son dərəcə. İstəyir məxluq ona təzim qılsın, bihüdud; Saxlasın hər ehtiramın, söyləsin nadir vücud. C. C..